(ሠዓሊ አምሳሉ ገ/ኪዳን አርጋው)
ያ የምትወደው ፤ ያ የምታሞካሸው
ልጆቸና ሕዝቤ ፤ እያልክ ያከበርከው
መከራ አፈናቅሎት ፤ ከሀገሩ ከቀየው
ከአሕዛብ ደጅ ወድቆ ፤ ግፍ ሰቆቃ ቆላው፡፡
የጭንቅን ልክ ዓየ ፤ ሞት በዓይነት ቆጠረ
የሰቆቃን ጣራ ፤ ከፍ ብሎ በረረ
ሞትን ተላመደ ፤ ንቆም ተዳፈረ
በእሱ እየተበላ ፤ በእሱ ላይ ፎከረ
የአውሮችን አውሬነት ፤ ተበልቶ አጋለጠ
ድብቁን አወጣ ፤ ነፍሱን ለሀቅ ሰጠ፡፡
ምን ዓይነት ፍጥረቶች ፤ ምን ዓይነት ጉዲራ
እውን ሰዎች ናቸው ? የሆኑ የእጅህ ሥራ ?
ወይስ ሰይጤ እንዳለው ፤ እኔ ነኝ ፈጣሪ
ይሆኑ ይሆን የሱ ፤ የዚያ እርኩስ መሠሪ
በሁለ ነገሩ ፤ እሱን አስመስሎ
እንደራሱ አድርጎ ፤ ፈጥሯቸው አንቦልቡሎ ?
ወይስ ከነገዱ ፤ ከሆኑት እንደሱ
ሥጋ ለብሰው መጡ ? ሰው መስለው ሊያረክሱ
ሕዝብህን በመቅጣት ፤ አንተን ለመበቀል
ልጆች እንዳይኖሩህ ፤ ከርስትህ በመንቀል
ካልሆነ እንዴት ታዲያ ፤ ሰው ሆነው የአዳም ዘር
ሰብአዊ ሕሊና ፤ እንዴት አጡ ፍቅር ?
ጥቂት ሐዘኔታ ፤ ሩኅሩኅ መሆን ገር
እውን ከዚህ እርጉም ዘር ፤ ከእኩያን ልቡና
ጽድቅ ይወጣል ብሎ ፤ ሰው ያምናል ሊቀና ?
ካልሆነ የዋህ ጅል ፤ ዕውቀት የገደፈ
በሥጋዊ ጥቅም ፤ ልቡ የተነደፈ
የዝሙት ጥማቱን ፤ ሊያረካ የወደደ
ያማሩትን ሁሉ ፤ መርጦ እያጠመደ
በሴት ለመጫወት ፤ በአንድ ቤት አጉሮ
አንጋግቶ ለመንዳት ፤ በእንስሳ ተፈጥሮ
ሴት ሰው እንዳልሆነች ፤ እንደ እቃው ቆጥሮ
የእሱ መጠቀሚያ ፤ ሆና የሱ ቋጠሮ
የራሷን ፍላጎት ፤ አሳጥቶ ቀብሮ
እሷም ልክ እንደሱ ፤ ሰው መሆኗ ቀርቶ
እንደ ሰውነቷም ፤ እኩል መብቷን ነስቶ
ጨቁኖ ለመግዛት ፤ ለመርገጥ አፍኖ
የሚሻ ማስበርገግ ፤ እንደ ባሪያ አባክኖ
ጾም ሳይልም ፍስክ ፤ ለመክተት ጮማ እርጎ
በቅቤ እንቁላሉ ፤ ለመውዛት መግምጎ
ገደብ ሳይኖርበት ፤ ለመድለብ ጠራርጎ
ይሄን ይሄን ምቾት ፤ ኃጢአት ነው ሳይባል
ማግኘት የፈለገ ፤ ራሱን የሚያታል
ይሄ ዓይነት ተላላ ፤ አዎ እሱ ይሆናል ፡፡
ታዲያ እሱ ምን ያርገው ፤ ከአውሬ ቢሆን አቻ
ሆድ እንዲህ ሲሞላ ፤ ሲፈረጥም ጡንቻ
ባዶ መሆኑ አይቀር ፤ ጭንቅላት ተራቁቶ
ለማሰብ ተስኖት ፤ ሰብአዊነት አጥቶ
ከእጁ የወደቁትን ፤ ከወልደ ሳጥናኤል
በእስር ቤት አጉሮ ፤ በምድር ላይ ሲዖል
ሕፃናት አልቀሩ ፤ አሮጊት ሕሙማን
ሴቷ አልቀረች ወንዱ ፤ ደፍረው አረከሱን
ብረት እያጋሉ ፤ በአፈ ማኅጸኗ
በወንዱም ፊንጢጣ ፤ ወዮ ወዮ ቀኗ
በዘይት መላጡ ፤ በፎቅ መወርወሩ
የሰው ልጅ እንደ በግ ፤ በሰይፍ መመተሩ
በረሀብና ጥም ፤ ሲሰቃይ በጠኔ
ተሰዶ መግባቱ ፤ ሆኖበት ኩነኔ
ብልቱን ሲቆርጡት ፤ ሲያስጓራው ሰቆቃ
የስቃዩን ጩኸት ፤ የጣሩን ድምፅ ሲቃ
መስማት የሚናፍቁ ፤ ሁሌ እንደ ሙዚቃ
እያዩ የሚያሽካኩ ፤ እንደ አዝናኝ ድለቃ
ስንቱ ጉድ ተነግሮ ፤ ቢወራ አያበቃ፡፡
ታዲያ እነዚህን ፤ ጭካኔ የተሞሉ
ግእዛነ አእምሮ ፤ ሕሊና አልባ ሁሉ
ትንሽ ከርኅራኄ ፤ ቅንጣት ያልታደሉ
ግብረ-ገብነትን ፤ ጽድቅን የሚጠሉ
እንዴት ብየ ልመን ፤ ሰዎች ናቸው ሲሉ
ሰብአዊ መለያ ፤ ሳይዙ ቢምሉ
ከቶ እንዴት ይሆናል ፤ ነው ሌባ ለአመሉ
ውስጥ የሌላቸውን ፤ እንዲያው ሲያስመስሉ
ግን ሰውን ነው ጌታን ? ማንን ያታልላሉ?
ራሔል ስታለቅስ ፤ ጩኸት ስታሰማ
የሰቆቃ እንባዋን ፤ ያየኸው ከራማ
ምን ነው ጨከንክብን ፤ ፍጹም ድምፅህ ጠፋ
የረድኤት ክንድህ ፤ ርቆን ቀን ከፋ
ሽ ራሔሎች ጮኸው ፤ ደም እያመነጩ
ከዓይን ወደሰማይ ፤ ቀድተው እየረጩ
አምላከ አበዊነ ፤ እግዚአብሔር አዶናይ
በእውነት የለህማ ! አንተ በዚህ ሰማይ
እያሉ አልጮሁም ? በሰቆቃ እንባ ?
የገባኸውስ ቃል ? ሆነ እንዴ ቁብ አልባ ?
የሰጠኸን ኪዳን ፤ ምን በላው የት ገባ ?
አንተም ደሞ እንደሰው ፤ ቃልህን ታጥፋለህ ?
ወይንስ ወዴት ሔድክ ፤ ምን በላህ ምን ዋጠህ ?
እንደምን ያለ እንቅልፍ ፤ ያዘና ወሰደህ ?
ማን ቀርቦ ይቀስቅስህ ፤ ማን ጎትጉቶ ያንቃህ ?
አቅም አልባ ሆነናል ፤ ጽድቅ ርቋል ከኛ
አንተኑ ለማንቃት ፤ እንድትሆነን ዳኛ
አንቂልና እመ አምላክ ፤ ቀስቅሽው ልጅሽን
የእናትነት ቁጣሽ ፤ ቶሎ ያሥነሣልን
ንቃሕ እግዚኦን ደግመሽ ፤ ለምንት ትነውም
በእግዚኦ ኩነኔከ ፤ እንዲሰጠን ሰላም
ስለ ዐሥራትነት ፤ ስላለሽ ቃል ኪዳን
ብለሽ አሳስቢልን ፤ ከልጅሽ አማልጅን
ፍረድ በይው ታደግ ፤ ሕዝቤን ከመከራ
በቀልህን ተበቀል ፤ ደማቸውን አጥራ
በይልን ጩሂልን ፤ አታስተኝ አደራ
ይሄው እንላለን ፤ እግዚኦ ቀን አብራ
ማረን ይቅር በለን ፤ ፍቅርህን አድሰው
ምንድን ነው ያስጨከነህ ? አንልም ለምን ነው ?
በደል ኃጢአታችንን ፤ በደንብ ስለምናውቀው
እንዳስተማርክ ሁሉ ፤ በቃልህ እንዳልከው
የምወደውን ነው ፤ እኔ የምቀጣው
አባቱ የማይቀጣው ፤ ልጅ የሆነ ማነው ?
ያለ ቅጣት ብትኖር ፤ ዲቃላ ነህ እንጅ
ከአብራክ የተከፈልክ ፤ አይደለህም ልጅ
ቅጣቱ ለጊዜው ፤ ደስ አያሰኝህም
ዳሩ ግን በኋላ ፤ ፍሬውን የሰላም
ያፈራላቹሀል ፤ ጽድቅን የዘለዓለም
ብለኸናልና ፤ ይሁን እንዳንተ ፈቃድ
ግን ደሞ በቃ በል ፤ ምሕረትህን አውርድ
አፈፍ አርገህ አንሣን ፤ እግዚኦ ማረን ወልድ
መከራ የምታውቀው ፤ አንተ የኛ ዘመድ
ከዚህስ በኋላ ፤ ሌላ ዓይነት መከራ
ደሞ ሌላ ፍዳ ፤ ሌላ ሕይዎት መራራ
ሠዓሊ አምሳሉ ገ/ኪዳን አርጋው
የሚሸከም ጉልበት ፤ የሚችል ትክሻ
የሚያስተናግድ ቅስም ፤ ስቃይ መታገሻ
ጨርሶ የለንም ፤ ደቂቃም ማማሻ
በዚሁ ይብቃ በለን ፤ ይሁን መጨረሻ
ትንሣኤያችንን አውጅ ፤ ይምጣ የኛ ድርሻ፡፡
ኅዳር 2006 ዓ.ም.
ያ የምትወደው ፤ ያ የምታሞካሸው
ልጆቸና ሕዝቤ ፤ እያልክ ያከበርከው
መከራ አፈናቅሎት ፤ ከሀገሩ ከቀየው
ከአሕዛብ ደጅ ወድቆ ፤ ግፍ ሰቆቃ ቆላው፡፡
የጭንቅን ልክ ዓየ ፤ ሞት በዓይነት ቆጠረ
የሰቆቃን ጣራ ፤ ከፍ ብሎ በረረ
ሞትን ተላመደ ፤ ንቆም ተዳፈረ
በእሱ እየተበላ ፤ በእሱ ላይ ፎከረ
የአውሮችን አውሬነት ፤ ተበልቶ አጋለጠ
ድብቁን አወጣ ፤ ነፍሱን ለሀቅ ሰጠ፡፡
ምን ዓይነት ፍጥረቶች ፤ ምን ዓይነት ጉዲራ
እውን ሰዎች ናቸው ? የሆኑ የእጅህ ሥራ ?
ወይስ ሰይጤ እንዳለው ፤ እኔ ነኝ ፈጣሪ
ይሆኑ ይሆን የሱ ፤ የዚያ እርኩስ መሠሪ
በሁለ ነገሩ ፤ እሱን አስመስሎ
እንደራሱ አድርጎ ፤ ፈጥሯቸው አንቦልቡሎ ?
ወይስ ከነገዱ ፤ ከሆኑት እንደሱ
ሥጋ ለብሰው መጡ ? ሰው መስለው ሊያረክሱ
ሕዝብህን በመቅጣት ፤ አንተን ለመበቀል
ልጆች እንዳይኖሩህ ፤ ከርስትህ በመንቀል
ካልሆነ እንዴት ታዲያ ፤ ሰው ሆነው የአዳም ዘር
ሰብአዊ ሕሊና ፤ እንዴት አጡ ፍቅር ?
ጥቂት ሐዘኔታ ፤ ሩኅሩኅ መሆን ገር
እውን ከዚህ እርጉም ዘር ፤ ከእኩያን ልቡና
ጽድቅ ይወጣል ብሎ ፤ ሰው ያምናል ሊቀና ?
ካልሆነ የዋህ ጅል ፤ ዕውቀት የገደፈ
በሥጋዊ ጥቅም ፤ ልቡ የተነደፈ
የዝሙት ጥማቱን ፤ ሊያረካ የወደደ
ያማሩትን ሁሉ ፤ መርጦ እያጠመደ
በሴት ለመጫወት ፤ በአንድ ቤት አጉሮ
አንጋግቶ ለመንዳት ፤ በእንስሳ ተፈጥሮ
ሴት ሰው እንዳልሆነች ፤ እንደ እቃው ቆጥሮ
የእሱ መጠቀሚያ ፤ ሆና የሱ ቋጠሮ
የራሷን ፍላጎት ፤ አሳጥቶ ቀብሮ
እሷም ልክ እንደሱ ፤ ሰው መሆኗ ቀርቶ
እንደ ሰውነቷም ፤ እኩል መብቷን ነስቶ
ጨቁኖ ለመግዛት ፤ ለመርገጥ አፍኖ
የሚሻ ማስበርገግ ፤ እንደ ባሪያ አባክኖ
ጾም ሳይልም ፍስክ ፤ ለመክተት ጮማ እርጎ
በቅቤ እንቁላሉ ፤ ለመውዛት መግምጎ
ገደብ ሳይኖርበት ፤ ለመድለብ ጠራርጎ
ይሄን ይሄን ምቾት ፤ ኃጢአት ነው ሳይባል
ማግኘት የፈለገ ፤ ራሱን የሚያታል
ይሄ ዓይነት ተላላ ፤ አዎ እሱ ይሆናል ፡፡
ታዲያ እሱ ምን ያርገው ፤ ከአውሬ ቢሆን አቻ
ሆድ እንዲህ ሲሞላ ፤ ሲፈረጥም ጡንቻ
ባዶ መሆኑ አይቀር ፤ ጭንቅላት ተራቁቶ
ለማሰብ ተስኖት ፤ ሰብአዊነት አጥቶ
ከእጁ የወደቁትን ፤ ከወልደ ሳጥናኤል
በእስር ቤት አጉሮ ፤ በምድር ላይ ሲዖል
ሕፃናት አልቀሩ ፤ አሮጊት ሕሙማን
ሴቷ አልቀረች ወንዱ ፤ ደፍረው አረከሱን
ብረት እያጋሉ ፤ በአፈ ማኅጸኗ
በወንዱም ፊንጢጣ ፤ ወዮ ወዮ ቀኗ
በዘይት መላጡ ፤ በፎቅ መወርወሩ
የሰው ልጅ እንደ በግ ፤ በሰይፍ መመተሩ
በረሀብና ጥም ፤ ሲሰቃይ በጠኔ
ተሰዶ መግባቱ ፤ ሆኖበት ኩነኔ
ብልቱን ሲቆርጡት ፤ ሲያስጓራው ሰቆቃ
የስቃዩን ጩኸት ፤ የጣሩን ድምፅ ሲቃ
መስማት የሚናፍቁ ፤ ሁሌ እንደ ሙዚቃ
እያዩ የሚያሽካኩ ፤ እንደ አዝናኝ ድለቃ
ስንቱ ጉድ ተነግሮ ፤ ቢወራ አያበቃ፡፡
ታዲያ እነዚህን ፤ ጭካኔ የተሞሉ
ግእዛነ አእምሮ ፤ ሕሊና አልባ ሁሉ
ትንሽ ከርኅራኄ ፤ ቅንጣት ያልታደሉ
ግብረ-ገብነትን ፤ ጽድቅን የሚጠሉ
እንዴት ብየ ልመን ፤ ሰዎች ናቸው ሲሉ
ሰብአዊ መለያ ፤ ሳይዙ ቢምሉ
ከቶ እንዴት ይሆናል ፤ ነው ሌባ ለአመሉ
ውስጥ የሌላቸውን ፤ እንዲያው ሲያስመስሉ
ግን ሰውን ነው ጌታን ? ማንን ያታልላሉ?
ራሔል ስታለቅስ ፤ ጩኸት ስታሰማ
የሰቆቃ እንባዋን ፤ ያየኸው ከራማ
ምን ነው ጨከንክብን ፤ ፍጹም ድምፅህ ጠፋ
የረድኤት ክንድህ ፤ ርቆን ቀን ከፋ
ሽ ራሔሎች ጮኸው ፤ ደም እያመነጩ
ከዓይን ወደሰማይ ፤ ቀድተው እየረጩ
አምላከ አበዊነ ፤ እግዚአብሔር አዶናይ
በእውነት የለህማ ! አንተ በዚህ ሰማይ
እያሉ አልጮሁም ? በሰቆቃ እንባ ?
የገባኸውስ ቃል ? ሆነ እንዴ ቁብ አልባ ?
የሰጠኸን ኪዳን ፤ ምን በላው የት ገባ ?
አንተም ደሞ እንደሰው ፤ ቃልህን ታጥፋለህ ?
ወይንስ ወዴት ሔድክ ፤ ምን በላህ ምን ዋጠህ ?
እንደምን ያለ እንቅልፍ ፤ ያዘና ወሰደህ ?
ማን ቀርቦ ይቀስቅስህ ፤ ማን ጎትጉቶ ያንቃህ ?
አቅም አልባ ሆነናል ፤ ጽድቅ ርቋል ከኛ
አንተኑ ለማንቃት ፤ እንድትሆነን ዳኛ
አንቂልና እመ አምላክ ፤ ቀስቅሽው ልጅሽን
የእናትነት ቁጣሽ ፤ ቶሎ ያሥነሣልን
ንቃሕ እግዚኦን ደግመሽ ፤ ለምንት ትነውም
በእግዚኦ ኩነኔከ ፤ እንዲሰጠን ሰላም
ስለ ዐሥራትነት ፤ ስላለሽ ቃል ኪዳን
ብለሽ አሳስቢልን ፤ ከልጅሽ አማልጅን
ፍረድ በይው ታደግ ፤ ሕዝቤን ከመከራ
በቀልህን ተበቀል ፤ ደማቸውን አጥራ
በይልን ጩሂልን ፤ አታስተኝ አደራ
ይሄው እንላለን ፤ እግዚኦ ቀን አብራ
ማረን ይቅር በለን ፤ ፍቅርህን አድሰው
ምንድን ነው ያስጨከነህ ? አንልም ለምን ነው ?
በደል ኃጢአታችንን ፤ በደንብ ስለምናውቀው
እንዳስተማርክ ሁሉ ፤ በቃልህ እንዳልከው
የምወደውን ነው ፤ እኔ የምቀጣው
አባቱ የማይቀጣው ፤ ልጅ የሆነ ማነው ?
ያለ ቅጣት ብትኖር ፤ ዲቃላ ነህ እንጅ
ከአብራክ የተከፈልክ ፤ አይደለህም ልጅ
ቅጣቱ ለጊዜው ፤ ደስ አያሰኝህም
ዳሩ ግን በኋላ ፤ ፍሬውን የሰላም
ያፈራላቹሀል ፤ ጽድቅን የዘለዓለም
ብለኸናልና ፤ ይሁን እንዳንተ ፈቃድ
ግን ደሞ በቃ በል ፤ ምሕረትህን አውርድ
አፈፍ አርገህ አንሣን ፤ እግዚኦ ማረን ወልድ
መከራ የምታውቀው ፤ አንተ የኛ ዘመድ
ከዚህስ በኋላ ፤ ሌላ ዓይነት መከራ
ደሞ ሌላ ፍዳ ፤ ሌላ ሕይዎት መራራ
ሠዓሊ አምሳሉ ገ/ኪዳን አርጋው
የሚሸከም ጉልበት ፤ የሚችል ትክሻ
የሚያስተናግድ ቅስም ፤ ስቃይ መታገሻ
ጨርሶ የለንም ፤ ደቂቃም ማማሻ
በዚሁ ይብቃ በለን ፤ ይሁን መጨረሻ
ትንሣኤያችንን አውጅ ፤ ይምጣ የኛ ድርሻ፡፡
ኅዳር 2006 ዓ.ም.
No comments:
Post a Comment